Gorzkie żale matki

Mam trochę dość takiego życia. Chciałabym zacząć pracować, żeby wyjść z domu, żeby mi w końcu mąż porządnie pomógł w obowiązkach domowych, żeby - to może okropne, co napiszę - odsapnąć od Małej. Lęk separacyjny to upierdliwy czas, gdyby nie poranne spacerki z tatą (ten czas poświęcam na sprzątanie i gotowanie, biegam jak oszalała, żeby się wyrobić) to bym dochodziła do momentu totalnego Nią przemęczenia. A tak - po godzinie zdążę się stęsknić.
Wspominałam ostatnio studia, mieszkanie i pracę, bycie samą - jakie to były wspaniałe czasy. Mogłam sobie wyjść, kiedy chciałam. A ostatnia kwatera była super, prawie w centrum, blisko ulicy usianej sklepami, lumpeksami... A do szkoły szłam pieszo lub brałam rower. To słońce na Teatralce... Albo para z ust przy zamglonym Maiusie przed ósmą rano. Ta moja miłość, mieszkająca a drugim końcu miasta, nocująca u mnie, bo z miasta (imprezy) bliżej. Te nasze wspólne wieczory zanim wyjechał, zanim ja do Niego dołączyłam i staliśmy się małżeństwem, rodzicami, rodziną...


Żal mi tego teraz, gdy moje życie zaczyna się bardzo wcześnie rano razem z dzieckiem, robiąc śniadanie dla całej rodziny, sprzątając, gotując obiad, robiąc pranie, wychodząc na plac zabaw, usypiając, zabawiając, robiąc kolację, karmiąc, kąpiąc i budząc się w nocy czasem raz a czasem milion razy... Brak mi czasu na moje pasje... Owszem, mogłabym coś porobić przy dziecku, ale rysowanie/czytanie wymagają uwagi 100%, dziecko wymaga tyleż samo i wybieraj, matulu, czy chcesz przeczytać akapit czy uniemożliwić dziecku zrobienie czegoś potencjalnie niebezpiecznego. A w nocy, gdy wraca mąż, a Mała O DZIWO zaśnie w tych godzinach, to nie mam już siły. Chcę zjeść, pogadać, położyć się i zasnąć, bo brak mi snu. A na kawie żyć nie chcę i nie powinnam.  Dźwięczą mi w uszach słowa "chciałaś dziecko - to cierp" ale nie wiem, skąd się w mojej głowie znalazły. Boję się, że umrę niezadowolona ze swojego życia, nieszczęśliwa i niespełniona.

Takie widoki mnie ładują, ale... to nie starczy