Doliny, doliny

Depresja zaczyna się bardzo niepozornie; przygasam, coraz mniej rzeczy mnie cieszy, mam gorszy humor. Z każdym dniem jest gorzej, w umyśle toczą się prawdziwe bitwy z arsenałem samych przykrych wspomnień i pomysłów. Otrząsnęłam się, gdy leżałam na łóżku bez sił i gdyby nie odpowiedzialność za dziecko leżałabym tak najchętniej dzień i noc. Otrząsnęłam się, bo zniecierpliwiony mąż wybuchł, o co mi chodzi z ciągłym oskarżaniem go o różne rzeczy (mimo, że wcale nie daje mi powodów do zmartwień, zaczęłam podejrzewać go o zdradę albo o chęć zdrady, wypominałam mu jego zachowanie przed poznaniem mnie i zaraz na naszym wspólnym początku - nie powinnam tego robić, był wtedy innym człowiekiem, nie znał mnie i mógł robić co chciał, a że robił źle... Na samym początku nie był pewny naszego związku, zarzeka się, że jednak od momentu, gdy zostaliśmy parą był mi wierny. Dziś zrozumiałam, że przez ostatnie dni (tygodnie?) to nie tak, że nie czułam jego miłości bo mi jej nie okazywał (choćby ten bukiet kwiatów wręczony mi z tym pięknym uśmiechem, choćby ten codzienny całus przed i po pracy...) tylko ja tego nie zauważałam i coś sobie wkręcałam. Niestety, jestem tutaj dość samotna, całe dnie spędzam sama z córką... Gdy pada (a raczej leje cały dzień i noc) nie mogę nawet wyjść do ludzi i siedzę w mikromieszkanku z bardzo dużym załamaniem.
Otrząsnęłam się, bo kiedyś już depresja się u mnie pojawiła i bardzo ciężko było mi się z nią pożegnać.
Znów ćwiczę, dziś wróciłam do treningów! Schudłam do 70 kilo i niestety w Polsce przytyłam 4, teraz waga wynosi 73 i chcę, aby było 10 kilo mniej, bo wtedy najlepiej się czuje
Na rozstępy nic nie poradzę, ale gdy ciało jest w formie można je pozakrywać i nikt się nie domyśli ;) Powróciłam do nauki angielskiego, co prawda nie na jakąś szeroką skalę tylko wtedy, gdy Karmelek śpi wchodzę na duolingo lub powtarzam sobie rozmówki... Ale zauważam, że pamiętam coraz więcej.
Zajmuje się też w międzyczasie przygotowywaniem prezentu rocznicowego dla męża, a co to będzie, zdradzę wam za miesiąc.
Postanawiam być tak samo dobrą mamą (przy takim dziecku to nie jest trudne, Kornelcia jest CUDOWNA!) ale jeszcze lepszą żoną. Bardzo mnie rani wypominanie mi bałaganu, ja się staram, ale nie zawsze jest czas np. poprasować wszystko i schować, a naczynia to moja zmora, nie mamy ciepłej wody w kuchni i ile ja się muszę namęczyć z nimi, to jest jakaś masakra, a nie zmywanie. Wszystko trwa kilkakrotnie dłużej, a i mój super wzrok (po ciąży prawie nie widzę, gdy hormony mi się uspokoją pójdę do lekarza) powoduje, że czasem nie zauważę jakieś plamki i wychodzi na to, że jestem fleją i niedokładnie myję naczynia... Ale miało być bez dolin, więc podnoszę głowę do góry ;)

A tu Karmelek w gondoli, która powoli się 'kurczy" :)