Słodkie rady.

Nie noś...

...bo przyzwyczaisz.

Czy wy także słyszałyście tę jakże mądrą radę?
To nic, że dziecko noszone było od momentu poczęcia aż przez dziewięć miesięcy. To nic, że w odróżnieniu od większości zwierzątek nasze dzieci nie potrafią same się poruszać przez długi czas. To nic, że maleńkie dziecko jeszcze przez jakiś czas po narodzinach nie rozumie, że ono i mama to dwie oddzielne osoby.
Moja babcia widząc mnie kołyszącą w ramionach pięciotygodniową córeczkę z oburzeniem zapytała: "ty ją ciągle tak piastujesz"? Odpowiedziałam zdziwiona, że oczywiście. Gdy chce na ręce, to ją biorę, bo co innego miałabym robić, mając tylko ją przy sobie?
Rodzina mojego męża będąc u nas z wizytą wręcz siłą przytrzymywała mnie przy stole, gdy chciałam iść do kołyski, z której dobiegał żałosny płacz. Bo dziecko ma się czasem wypłakać. Bo, cytuję: "to jego praca, że ćwiczy płuca". A dziecko leży w tym czasie samo, woła swoją mamę, nie wie co się dzieje, bo mamy nie ma, a jemu coś jest: ma mokrą pieluszkę, zaczyna być głodne, zrobiło się zimno...
Ciotka kiwa palcem, że mam uważać, bo spanie z dzieckiem kończy się zazwyczaj w momencie, w którym ono idzie do gimnazjum.

A ja te wszystkie słodkie rady jednym uchem wpuszczam, a drugim wypuszczam, posyłając nadawcom jedynie uśmiech. I noszę w chuście, tulę w ramionach, całuję, reaguję na płacz i śpię razem. I taka wykochana córeczka potrafi poleżeć sobie sama i pobawić się interaktywnym grajotkiem lub pośpiewać po swojemu, a nawet spać w kołysce, jeśli w tej chwili nie potrzebuje się przytulić.

"Dziecko pozostawiane, żeby się wypłakało, nie tyle uczy się samo sobie radzić, ile uczy się, że nie ma sensu płakać – a to jest duża różnica. Badania nie potwierdzają też tezy, że zimny chów sprzyja samodzielności – wręcz przeciwnie. Zimny chów w praktyce sprowadza się za to do ogromnych ilości kortyzolu, jakie uwalniają się w mózgu noszeniaka z niezaspokojoną potrzebą bliskości. Hormon ten działa niszcząco na połączenia neuronalne. Dziecku, które nie jest przytulane, trudniej jest nawiązać z opiekunem więź prawidłowego typu, a to z kolei rzutuje na wszystkie inne więzi, które nawiąże potem w życiu – na to, jak będzie w przyszłości obchodziło się z ryzykiem, radziło sobie ze stresem. I czy nie będzie koncentrować się na swoim lęku zamiast na zadaniu."

Evelin Kirkilionis, antropolożka badająca więź.