Powoli, pomalutku...

...wracam do normalności. Ciało zaczyna przypominać te, które znam (chociaż rozstępy wyglądają potwornie) dzień zaczyna znów być dniem, a noc nocą.
Po maratonie nocnych karmień (co godzinę przez godzinę) Kornelii zdarza się przespać pięć godzin! To, jak bardzo mnie to cieszy, możecie sobie wyobrazić - przestałam wyglądać jak wkurzone zombie, a zaczynam przypominać szczęśliwą mamuśkę.
Kornelia bardzo, ale to bardzo uwielbia się przytulać. Musi czuć ciepło moje lub taty, by zasnąć. Oczywiście po mleku także czasem wpadnie w ramiona Morfeusza, jednak odłożona często momentalnie się budzi. Zasypia albo na mnie (kolki, ah kolki), a po odpowiednim czasie odkładamy ją do kosza Mojżesza, albo po prostu zasypia z nami w łóżku. Nie bawimy się w usypianie, po prostu się kładziemy.
Coraz bardziej moja córcia domaga się zabawiania. Bywa, że w dzień jest nieodkładalna, trzeba ją nosić i pokazywać świat, mówić do niej lub jej śpiewać. Jeśli domaga się uwagi przez kilka godzin, a ja powinnam np. zrobić pranie, ratuje mnie chusta. Motamy się i mam wolne ręce ;)
Jest cudowna. Patrzę na nią, a ona mnie rozpoznaje. Dzisiaj włączała sobie rączkami pozytywkę przyczepioną do boku łóżeczka. Był to pewnie przypadek, ale jak przyjemny dla maminego serduszka! Wczoraj natomiast pierwszy raz kąpiel przebiegła bez marudzenia i płaczu (wcześniej podobało jej się tylko na brzuszku i ani myślała kąpać się na plecach).
Jako, że dostałam dość dużo wymyślnych ubranek, tylko na noc zakładamy śpioszki. W czasie dnia Kornelia wygląda jak dama, niemal zawsze w pięknej sukience.
Czasem po mleczku, w półśnie, Kornelia się ZAŚMIEJE. Nie uśmiechnie (teraz uśmiecha się też patrząc na coś) ale zaśmieje w głos. Wiecie, mleko produkcji własnej, ale żeby miało właściwości podobne do zielonego liścia? ;)