KORNELIA ANNA

Stało się! 29.08,15 o godzinie 06:05 na świat przyszła wyczekiwana z niecierpliwością i ogromną miłością moja córka, Kornelia Anna.

Chyba będę modelką... ;)

Poród zaczął się o trzeciej w nocy odejściem wód. Po wzięciu prysznica i dojechaniu do szpitala podłączono mnie do kabelków, gdzie starałam się nie być zbyt głośno, jednak skurcze stawały się bardzo nieprzyjemne. Pielęgniarka przyszła sprawdzić rozwarcie i w niemałym szoku stwierdziła, że mamy osiem centymetrów! Nieśmiało spytałam o znieczulenie - cóż. Było za późno.  Pamiętacie tę scenę z filmów, gdy wiozą kogoś na łóżku żeby go zoperować? Miałam to na żywo ;) Pielęgniarki biegły ze mną przez szpital, a za nami biegł mąż z walizkami, starając się nadążyć. Na sali musiałam poczekać do pełnego rozwarcia - nie można mi było podać zzo, ale dawano mi gaz rozweselający, po którym chciało mi się wymiotować i miałam lekki odlocik. Gdy w końcu osiągnęłam 10 cm pozwolono mi przeć -  za piątym razem udało mi się urodzić. Ta chwila... Coś niesamowitego. Cały ból jakby odchodzi za mgłę, liczy się tylko dziecko. Jej płacz był najpiękniejszym dźwiękiem, jaki usłyszałam w życiu. A więc Maleńka była już z nami. Popłakaliśmy się z mężem...

Położne, które przyjmowały poród były cudowne. Wciąż żartowały, dodawały mi otuchy, starały się umilić każdą chwilę na sali. Nazwały Kornelię Speedy Gonzales, bo tak szybko postępował poród. Gdy już było po wszystkim gratulowały i chwaliły, jaka to ja i mój mąż jesteśmy dzielni.
Dziecko wzięto na bok, zważono itd, a mnie zaczęto szyć i doprowadzać do porządku. I właśnie ten moment uważam za najgorszy, gdyż miałam bardzo dużo krwi, którą wyduszały mi pielęgniarki bardzo silnie uciskając mój brzuch. To było boleśniejsze niż sam poród, ale musiały mnie oczyścić, żebym później miała problemów z odchodami poporodowymi. Gdy mną się zajmowano, moja córeczka płakała żałośnie w ramionach taty.Tak bardzo zrobiło mi się żal, że nie mogę jej jeszcze utulić... Zaczęłam więc jej śpiewać kołysankę, którą śpiewałam do brzuszka i pamiętała ją! Uspokoiła się, gdy usłyszała mój głos. Położne były zachwycone. W końcu dostałam ją w ramiona, nakarmiłam i kochana się uspokoiła. Powędrowała w ramiona tatusia, a ja mogłam zjeść w spokoju tosty i wypić herbatę z mlekiem, po czym przewieziono nas na pojedynczą salę poporodową, gdzie spędziłam cały dzień, a wieczorem zostałam przeniesiona do podwójnej.