Żale i smutki emigracyjne.

Czuję się samotna.
Mimo, że jestem szczęśliwa tu i teraz, mimo, że wiem, że jestem tam, gdzie było mi pisane się znaleźć, to jednak tak się czuję. Jestem tak daleko od bliskich mi ludzi, że czuję się od nich odcięta. Owszem, jest internet, ale w tym momencie nie mam stałego do niego dostępu, a i jakoś wcześniej kontakt z moimi przyjaciółmi był słaby. Czemu? Nie wiem. Mogłabym pisać częściej, ale czuję się nachalna bo wiem, że praca i szkoła nie zostawia zbyt wiele czasu. Mogłabym częściej wychodzić z inicjatywą, ale zdawkowe odpowiedzi na jakże durne pytanie "co u Ciebie nowego" (no ale jak zapytać inaczej?) odpychają mnie i schodzę o piętro niżej w tęsknocie i żalu.

Najlepszy kontakt mam o dziwo z moją mamą. Jakże przewrotny jest los - przez całe życie nie czułam się z Nią związana, kojarzyłam ją tylko z negatywnymi emocjami, a teraz sytuacja zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni. Dopiero gdy wyjechałam stała się dla mnie taką matką, jaką zawsze chciałam mieć. No i sama jest matką - bo właśnie to, że wie, o czym mówię sprawia, że łatwiej mi się przełamać i mówić o wszystkim. Niestety z przyjaciółkami stało się tak, że jestem teraz o etap dalej i dopiero, gdy one też będą matkami wbijemy na równe tory. Gdy o czymś je informuję one zwyczajnie nie wiedzą za bardzo, o co chodzi i/lub je to nie interesuje, więc nie ciągną tematu.
(Nie liczę tu jednej, z którą mam najlepszy kontakt oraz która wie, "co w trawie piszczy", bo przeżywała to razem ze swoją siostrą; z Nią rozmawiałam na skype, który jest namiastką realnego spotkania i gdy będę miała internet stały to wtedy znowu się zobaczymy.)

Tutaj mam tylko jedną koleżankę, którą mam wrażenie eksploatuję totalnie, więc coraz częściej staram się znaleźć rozwiązanie męczącego mnie problemu samodzielnie. Przez całe dnie siedzę w domu sama, bo Mąż pracuje jak najwięcej, byśmy mieli na siebie i na dziecko. Boję się wychodzić sama na spacery, wychodzę tylko w dni, w które czuję się naprawdę dobrze, czyli nie mam bóli i duszności. Dość mocno obawiam się rozwarcia i tego, że moje schodzenie i wchodzenie po schodach może spowodować coś złego. Wiem, że na spacery jeszcze przyjdzie czas, a samodzielne poruszanie się po mieście w takim stanie może być niebezpieczne. Korzystam z okazji, gdy Mąż załatwia coś rano, wychodzę razem z Nim -wtedy będąc obok w razie czego odpowiednio zareaguje.
Wiem też, że i na koleżanki przyjdzie czas - wystarczy, że pójdę do pracy, a nawet wcześniej - pewnie na placu zabaw poznam jakąś inną mamę.
Ostatnio mój ukochany spytał mnie, czy chciałabym mieć Baby Shower. Owszem, ale tutaj nie ma on sensu. Z jedną koleżanką byłaby to dość smutna impreza. Luby odparł, że zaprosi obce mi, swoje koleżanki z pracy. Może jestem dziwna, ale załamała mnie ta wizja i temat został przeze mnie ucięty.
Tak bardzo tęsknię za moimi przyjaciółkami, za znajomymi i nawet za samym moim miastem rodzinnym! Oglądamy z Mężem wiadomości, a tam Woodstock - aż nas serducha bolą.