Ciąża w Irlandii

Jak przebiega ciąża w Irlandii? Gdy przyszło mi stanąć przed wyborem - nosić dziecko i urodzić w Polsce bez męża, a zrobić to w Irlandii razem z nim, nie wahałam się zbyt długo. Wylałam wiele łez, opuszczając rodzinę, wylali je także i oni przekonani, że nie będą mi mieli jak pomóc. Wyjechałam do obcego kraju, znając jedynie podstawy języka, pełna obaw już nie tylko dotyczących samej ciąży i rodzicielstwa, ale przede wszystkim tego, co przyniesie jutro. Nie wiedziałam, czego się spodziewać. Znalazłam jakieś forum, na którym mamusie dzieliły się spostrzeżeniami dotyczącymi ciąży i porodu w Irlandii, jednak było ono sprzed sześciu lat, a od tego czasu sporo się zmieniło. Znalazłam później kilka blogów, ale na żadnym nie było odpowiedzi na wszystkie nurtujące mnie pytania. Czułam się zagubiona i pewnie błądziłabym, jak we mgle, gdyby nie koleżanka męża, która poprowadziła mnie przez sterty druczków, służyła radą i była nawet tłumaczem w sytuacjach awaryjnych. Mam nadzieję, że kiedyś któraś mamusia w dwupaku wejdzie tutaj, by dowiedzieć się, co ją czeka. Dzielenie się doświadczeniem jest ważne, wiem, ile spokoju przynosi wiedza, a nie każda kobieta  będzie miała koleżankę, która posłuży jej radą.

Wiecie, co jest zupełnie inne, niż w Polsce?

Pierwsze, co musi posiadać kobieta pragnąca prowadzić ciążę w tym kraju to PPS. Personal Public Service Number działa na tej samej zasadzie, co nasz numer PESEL. Aby dostać swój numer, musimy udać się do budynku, w którym przebiega proces rejestracji. Aby znaleźć najbliższy, wystarczy wejść na stronę  welfare. Do złożenia wniosku potrzebujemy dowodu osobistego oraz potwierdzenia stałego miejsca zamieszkania. Jeśli bezpośrednio wynajmujemy mieszkanie, zabieramy umowę najmu lub oficjalne pismo od agencji, jeśli mieszkamy "pod kimś", zabieramy go ze sobą z jego umową, rachunkami na jego imię i nazwisko, by ta osoba podpisała oświadczenie, że faktycznie mieszkamy razem z nim. Ważne, by ta osoba nie zapomniała swojego dowodu osobistego, którego dane muszą zgadzać się z danymi na rachunkach. Jeśli dojeżdżamy do małżonka, to jego także zabieramy ze sobą, gdyż będziemy niejako pod niego "podpięte" w systemie. Było tak w mojej sytuacji, gdyż sama nie zaczęłam tutaj pracy, więc jestem na jego utrzymaniu. Po odejściu od okienka wracamy do domu i czekamy na list. Niestety ja musiałam przyjeżdżać w to miejsce aż trzy razy, bo wciąż nie dostawałam żadnej informacji dotyczącej mojego numeru, a mijały cztery tygodnie. Zgubili mój wniosek, znaleźli, zgubili ponownie i dopiero po interwencji telefonicznej mojej koleżanki ostatecznie jednak znaleźli i wpisali mnie w rejestr. Myślę jednak, że to wyjątkowa sytuacja, mój mąż był raz, czekał ok tygodnia i dostał swój numer.
W jakim celu wyrabiamy PPS? Otóż, tutaj ciąży nie prowadzi ginekolog, a GP - odpowiednik lekarza rodzinnego. Aby zapisać się do wybranej kliniki, trzeba wypełnić druk rejestracyjny, w którym w odpowiednim polu wpisujemy nasz numer. Następnie uiszczamy opłatę (u mnie było to 50 euro). Umawiamy się na wizytę, na której informujemy lekarza, że jesteśmy w ciąży, lub też podejrzewamy siebie o stan błogosławiony - w moim przypadku  nie było wątpliwości, że oczekuję narodzin dziecka - przyleciałam tutaj w 13 tygodniu, miałam ze sobą już pierwsze zdjęcia USG. Lekarz robi z nami wywiad, mierzy ciśnienie krwi, sprawdza stan nóg, waży. Zapisuje nas także do szpitalnego programu "ciążowego" - wysyła w naszym imieniu list do szpitala, że jesteśmy w ciąży i trzeba się nami zająć ;). Następnie czekamy na list, w którym szpital poinformuje nas o ustalonej wizycie, gdyż uwaga - nie umawiamy się sami, jak w Polsce. Niestety trzeba się dostosować do podanej daty i godziny, ewentualnie próbować ją przełożyć telefonicznie.
Miałam to szczęście, że blisko mojego miejsca zamieszkania była polska klinika z polskim GP, co bardzo mi pomogło, gdyż dopiero uczę się angielskiego i wizyty u irlandzkiego lekarza to byłby dla mnie dodatkowy stres.
Gdy stawimy się w szpitalu po raz pierwszy, dostaniemy do wypełnienia druki rejestracyjne. Wypełniamy kartki swoimi danymi i dostajemy w niedługim czasie kartę przebiegu ciąży. Wygląda ona inaczej, niż polska. Jest to... teczko-segregator, w którym będzie znajdowało się WSZYSTKO, co dotyczy naszego dziecka i nas samych. Karta wygląda tak:

Ciąża w Irlandii : Karta przebiegu ciąży.

Dzieli się na dwie części, każda posiada odpowiednie przegródki. Jest to świetnie przemyślana teczka, łatwo odnaleźć wszelkie wyniki badań, szczególnie podoba mi się rozwiązanie dotyczące wydruków z badaniami krwi. Przyklejane są jedne nad drugimi, dzięki czemu można szybko porównać wszystkie odczyty.

W szpitalu czeka nas wywiad z położną, która spyta nas o choroby w rodzinie - warto więc wcześniej zapisać sobie wszelkie nieprawidłowości występujące u najbliższych. Spytane będziemy, czy chcemy karmić piersią, a także czy znane nam są ćwiczenia Kegla. Zostaną nam one zalecone. Zaproponowana będzie też szkoła rodzenia, z której ja osobiście zrezygnowałam (forma wykładowa mija się z celem, gdy nie zrozumiem, co do mnie mówią), jednak jeśli któraś mamusia posługuje się językiem angielskim w stopniu dobrym, polecam. Dostaniemy gratisy, w tym książeczki i ulotki dla ciężarnych. Najfajniejszy będzie magazyn wydawany przez szpital. Mój wygląda tak:

A co znajduje się w jego środku przeczytacie tutaj.

 Będzie też wykonywany skan. Co zauważyłam i mnie mile zaskoczyło - usg wygląda tutaj hmmm poważniej. Jest nam wszystko tłumaczone, na naszych oczach mierzone są wszystkie wymiary dziecka, a każda czynność dokładnie opisywana przez wykonującego skan. Byłam bardzo zadowolona, bo uwielbiam profesjonalizm, a żaden z ginekologów w Polsce aż tak szczegółowo nie zmierzył mojego dziecka, poświęcając na to tyle czasu. Wykonywane jest nie tylko "zwykłe" usg, ale i Dopplerowskie, które wykrywa wady serca. Pierwszy skan powinien być ok 12 tygodnia, lecz jako, że ja dojechałam później, dostałam wezwanie w 19 i 20 tygodniu.  Poznałam przy okazji drugiego skanu moją lekarkę, która spytała się, czy czuję już ruchy dziecka oraz czy będę potrzebowała tłumacza. Później po raz pierwszy usłyszałam słodkie "puk puk", gdy moje maleństwo robione miało echo serca. Ciąża w Irlandii prowadzona jest na dobrym poziomie, martwi mnie jedynie brak badania ginekologicznego. Robione miałam je w 11 tygodniu w Polsce, razem z cytologią i całe szczęście, że zdążyłam przed odlotem, gdyż tutaj ginekolog to luksus, za który płacimy min 80 euro.

Oprócz wizyt w szpitalu, na których robione będą skany oraz badanie moczu, wizyty mamy także u swojego GP. Jako, że zapisana jestem do polskiej kliniki, jak napisałam wyżej, robiono mi dodatkowe badania - oprócz morfologii miałam wykonywany test HIV, badanie na odporność na różyczkę oraz toksoplazmozę. Było to dla mnie ważne, gdyż przez pół życia mieszkałam z kotami i im sprzątałam, dodatkowo jadłam surową rybę, bo kocham sushi. Są to najprostsze drogi zakażenia, jednak z testów wyszło, że nie przeszłam toksoplazmozy, więc powinnam teraz szczególnie uważać. Aha! Za pierwsze badania pobrana zostanie opłata, u mnie było to ok 35 euro, następne wszelkie testy są za darmo. Wszystkie wydatki u GP, czyli opłata wstępna i za badania może być później odliczona od podatku, dlatego warto zabierać ze sobą kwitki.
Na każdej wizycie u GP badany jest nasz mocz szczególnie na obecność białka, jesteśmy ważone, mierzy się nam ciśnienie, sprawdza nogi pod kątem obrzęków, czasem także jesteśmy osłuchane, gdy mamy jakiś kaszel, a także "podsłuchujemy" maluszka, sprawdzając jego puls.
Test glukozowy nie jest powszechny. Robiony nam jest, gdy np. mamy kogoś bliskiego chorującego na cukrzycę. Więcej o teście doustnego obciążenia glukozą tutaj.

W trzydziestym tygodniu idziemy na rutynową kontrolę do naszego GP. Mierzą nam ciśnienie, ważą i sprawdzają mocz. W 32 tygodniu mamy wizytę w szpitalu, gdzie zajmują się nami podobnie, plus mogą zrobić badanie krwi.
W 34 znów waży nas GP, robi badanie moczu, może też zlecić badanie krwi.
W 36 tygodniu w szpitalu wypełniamy plan porodu. Jeśli nasza znajomość języka jest dość słaba, istnieje możliwość wizyty z tłumaczem, który albo przychodzi, albo pomaga nam telefonicznie. Na tej wizycie położna sprawdza ułożenie dziecka.
Już tydzień później widzimy się znów z GP.
I na tym muszę zakończyć swoją relację, gdyż urodziłam  w 37 tygodniu ;)

Pozdrawiamy ciepło!