Bez sił...

Jestem wykończona... Przeprowadzamy się, nie mamy ani sprzętów, ani pieniędzy. Nie kłamię; mamy trzy kubki, dwie szklanki, sztućce (od moich rodziców) ... i ani jednego talerza. Będziemy musieli jeść z plastikowych, niewymiarowych misek (które też nawiasem mówiąc mamy od moich rodziców) . Nie mamy na razie pieniędzy na cokolwiek, bo wydaliśmy na trzy garnki - mieliśmy dostać CAŁY komplet od teściów, ale cóż! I na patelnię, jakąś tanią, byle była... Ogólnie nie mielibyśmy też pieniędzy na kaucję, ale moi rodzice poratowali nas pieniędzmi, tyle ile mogli.
Teściowa ma nam wysłać firanki. Jeszcze nigdy nic nam nie wysłała, a na ślub dostaliśmy KARTKĘ Z ŻYCZENIAMI. Nie chodzi o to, że mam żal do kogoś, kto np nie ma pieniędzy. Moi rodzice do majętnych nie należą, dlatego tata, aby wyprawić nam obiad weselny chodził do pracy na dwie zmiany - od piątej rano do dziesiątej wieczorem, brał nadgodziny i robił w weekendy... Czym mnie powalił na kolana. Wiem, że ja sama zrobiłabym wszystko, by pomóc swojemu dziecku. U mnie w rodzinie dba się o dzieci. Eh... Chodzi o to, że mam żal do kogoś, kto zostawił swoje dziecko (mój mąż) samo na pastwę losu już dawno, kto pozostałym dzieciom i sobie kupił iphony, który ma wypasione mieszkanie itp. Mieliśmy dostać te garnki od nich, to byłoby duże odciążenie dla nas. Sami wyszli z inicjatywą, my się ucieszyliśmy. I co? Zostaliśmy bez garnków.
Leki, których potrzebował mój mąż wysłała TEŻ MOJA MAMA. Teściowa wielce dowiadywała się o tych lekach w aptece i tyle. Żal mi w tym wszystkim męża. Nie ma w tym jego winy, że jest od początku zdany sam na siebie, wiele przeszedł przez swoich bliskich i pewne rzeczy będą się za nim ciągnęły jeszcze długo.
Najchętniej ucięłabym z nimi wszystkimi kontakt i poprosiła tylko o pomoc, która mu się należy z racji winy jego matki (obiecała mu coś kiedyś i zostawiła go na lodzie, na którym ślizga się do dziś). A jednak On ją bardzo kocha, rozumiem, w końcu jacy by nasi rodzice nie byli, to jednak zawsze będziemy ich kochać, chociaż pewnym się ta miłość NIE NALEŻY!

Wybaczcie, że taki emocjonalny wpis... Ale nie mam nawet komu się wypłakać, do rozwiązania coraz bliżej, a my nie mamy pieniędzy na nic, nie mamy w tej chwili nawet na czym jeść. Wiem, że inni mają gorzej i nie narzekają, dlatego zaraz zacisnę zęby i z uśmiechem postaram się wkroczyć w kolejny dzień... Mam rodziców, którzy chcą mi pomóc jak potrafią, mam też wymarzone Maleństwo w brzuszku... i to musi dać mi siłę.